Fontainebleau-bos: eik, een ‘geduchte concurrent’ in het licht van de opwarming van de aarde

De schilders van de School van Barbizon hebben het ongetwijfeld al getekend, zo'n tweehonderd jaar geleden. Groen, bossig, stevig verankerd in de grond. Gezond, van wortel tot kruin. Deze eik, gelegen aan de rand van het bos, is nu kaal geworden, geamputeerd van zijn kruin (de top van een gesnoeide boom). Een paar kale, droge en vergroeide takken – die niet op de grond zijn gevallen – wijzen nog steeds naar de hemel. Hoewel de 25.000 hectare van het massief van Fontainebleau (in Seine-et-Marne en Essonne) op het eerste gezicht groen lijken, lijdt een van de grootste Franse bossen volledig onder de gevolgen van de opwarming van de aarde. En alle soorten waaruit het bestaat, worden aangetast, ongeacht de leeftijd van de bomen.

Als de adjunct-hoofd van de territoriale eenheid van het Nationaal Bosbouwbureau (ONF) in Fontainebleau, Alexandre Butin, de paden van het massief bewandelt, komt hij steeds vaker