Ogród zoologiczny w Miluzie. Espace Horizon Afrique: afrykańska ryba dwudyszna, prehistoryczna ryba dwudyszna

W zoo w Miluzie afrykańskie ryby dwudyszne są karmione małżami i krewetkami w poniedziałki i czwartki. Na wolności, na bagnach Afryki Subsaharyjskiej, mogą obejść się bez jedzenia przez ponad rok. Ten niezwykły płaz istnieje od wieków, „co najmniej 300 milionów lat przed dinozaurami, i od tego czasu niewiele ewoluował” – wykrzykuje Clément Creton, opiekun terrariów i akwarystów.

Afrykańskie ryby dwudyszne są nawet dość blisko spokrewnione z nami, ludźmi. Oprócz skrzeli, posiadają dwa płuca, z których jedno jest funkcjonalne. W wodzie „wynurzają się co dziesięć do piętnastu minut, żeby zaczerpnąć powietrza”.

Okaz z Miluzy, którego dokładny wiek jest nieznany (może żyć od 20 do 30 lat), został odnaleziony półtora roku temu w Wielkim Akwarium w Saint-Malo. Clément Creton i jeden z jego kolegów odbyli podróż ze specjalnym zbiornikiem wody, wyposażonym w pompę i grzałkę. Ryba z Bretanii przeżyła dziesięciogodzinną podróż.

Sesja obserwacyjna w nowej przestrzeni Horizon Afrique w Parku Zoologicznym i Botanicznym w Miluzie (duży okaz jest tam eksponowany, a mały w Maison de l'éclosion, którego nie widać). W swoim okrągłym akwarium dwudyszny pozostałby niemal niezauważony, skulony i nieruchomy na dnie, lekko zakopany w piasku. Chociaż jest rybożerny, nie pożera swoich współlokatorów w zoo, „zbyt żywiołowy i zbyt duży dla niego”.

Odpowiada za wyrywanie roślin wodnych, które można zobaczyć, wędrujące w wodzie do połowy wysokości wokół skał, a które opiekun przesadzi szczupakiem. Oto duża ryba, która giętko zwija się i dociera do powierzchni, po czym wraca na ląd w swoim pierwotnym miejscu. Ruch jest szybki i sprawny, zwiedzający szybko go nie zauważa. Jej smukłe płetwy zbudowane są z ciała, co pozwala jej pełzać po dnie. „Jest wyposażona w »proto-odnóża«, które są nieco archaiczne, podobnie jak jej płuca” – zauważa Clément Creton.

Afrykańska ryba dwudyszna nie jest gatunkiem zagrożonym, a „jej rozmnażanie w niewoli nie jest kontrolowane”. Sama jest „niedobra do jedzenia, ma posmak mułu”, w którym żyje, w tym samiec chroniący jajo złożone w jamie. Jeśli staw wyschnie, „tworzy mały tunel z kokonem ze śluzu i zamyka się w nim”. Może pozostać pod ziemią do kolejnej pory deszczowej.