Denizanası istilasına uğrayan plajlar, nükleer santraller kapatıldı: Denizanasının yükü

Yaz boyunca şehrin gündemindeydiler, Akdeniz'i ve okyanusu istila ettiler ve bu hafta Kuzey Fransa'daki Gravelines nükleer santralinin pompa istasyonlarındaki filtre tamburlarını bile tıkadılar. Denizanalarının sayısı mı artıyor, yoksa denizde yıkanmak isteyen turistler için bir takıntı mı haline geliyorlar? Belki de gezegenin yakıcı ve iç karartıcı karmaşası yüzünden donmuş bedenlerimizin ve beyinlerimizin durumunu simgeliyorlardır.

Kesin olan şu ki, denizanası insanın en iyi dostu değilse bile, onun gelişimini desteklemek için elinden geleni yapar. Bunu, öncelikle avcılarının (ton balığı, kılıç balığı, deniz kaplumbağaları) aşırı avlanmasını teşvik ederek ve özellikle de plastik atıklarını okyanuslara dökerek yapar. Araştırmamızın da açıkladığı gibi, çoğu denizanasının doğup gelişmesi için desteğe ihtiyacı vardır ve plastik bunun için ideal bir taşıyıcıdır: Akıntılar tarafından taşınarak denizanasını dünyanın tüm denizlerine yayar. Her yıl yaklaşık 10 milyon ton plastiğin suya atıldığını bildiğimizde, olayın boyutunu daha iyi anlıyoruz.

İşte bu nedenle, bir hafta önce Cenevre'de plastik kirliliğiyle mücadele için bir anlaşma imzalamak üzere başlayan uluslararası müzakerelerin önemi ortaya çıkıyor. Bu müzakerelerin 14 Ağustos Perşembe günü sona ermesi bekleniyor ve İsviçre'den gelen bilgiler pek de iyimserlik yaratmıyor. Avrupa Birliği'nin bir anlaşmaya varmak için "uzlaşmaya hazır" olduğu, ancak "ne pahasına olursa olsun" olmadığı söyleniyor. Dolayısıyla, denizanalarından kurtulmaya niyetimiz yok, özellikle de kirlilikten veya aşırı CO2'nin neden olduğu suyun asitlenmesinden rahatsız görünmüyorlarsa.

Bazı insanların bayıldığı o denizanası salatalarını yapmayı her zaman deneyebiliriz; muhtemelen bir gün bu neredeyse sonsuz hammaddeye güvenebileceğimiz için mutlu olacağız. Sonuçta, merhamet diye bir şey yok; denizanasının ne kalbi ne de beyni var. Belki de, içten içe hepimizin dönüşmekten korktuğu varlığı temsil ediyor.