Anatomie van een heremietkreeft

Een nieuw onderzoek onder leiding van het Spaanse Instituut voor Oceanografie (IEO-CSIC) en in samenwerking met de Universiteit van Malaga en het Instituut voor Mariene Wetenschappen van Andalusië (ICMAN-CSIC) heeft geleid tot het meest uitgebreide overzicht tot nu toe van heremietkreeften (superfamilie Paguroidea) die voorkomen op het Iberisch Schiereiland en in Macaronesië (de Azoren, de Canarische Eilanden en Madeira).

De studie, gepubliceerd in het tijdschrift Marine Ecology, documenteert 55 verschillende soorten, wat een aanzienlijke toename is ten opzichte van eerdere lijsten, en genereert voor het eerst een moleculaire database voor 35 van deze soorten.

Heremietkreeften zijn tienpotige kreeftachtigen die zich kenmerken door hun lege schelpen, meestal slakkenhuizen, die hun buik beschermen. In tegenstelling tot andere krabben is hun lichaam niet volledig bedekt met een stevig schild. Ze moeten daarom beschutting zoeken in externe structuren die periodiek vervangen moeten worden naarmate ze groeien.

De studie heeft de lijst met bekende soorten van deze dieren bijgewerkt door genetische gegevens (DNA-informatie) te combineren met morfologische observaties (fysieke verschijning en uiterlijke kenmerken).

"Dit werk heeft onze kennis van de biodiversiteit van heremietkreeften aanzienlijk uitgebreid", aldus Bruno Almón, eerste auteur van de studie en onderzoeker bij het Oceanografisch Centrum van Vigo van het IEO. "Dit soort onderzoek is essentieel voor het behoud van soorten, want als we niet weten welke soorten er bestaan, kunnen we ze niet beschermen", aldus Almón.

Dit werk richt zich niet alleen op de diversiteit van heremietkreeften, maar benadrukt ook het belang van de combinatie van traditionele methoden, zoals directe observatie, met moderne moleculaire instrumenten gebaseerd op genetische analyse. Hierdoor worden soorten nauwkeuriger geïdentificeerd en ontstaan ​​er nieuwe mogelijkheden voor onderzoek naar de evolutie van zeekreeftjes en hun rol in het ecologisch evenwicht.

Naarmate de zeetemperatuur stijgt door klimaatverandering, beginnen veel tropische diersoorten naar het noorden te trekken. Als we de plaatselijke fauna goed kennen, kunnen we gemakkelijker herkennen wanneer een ‘nieuwe’ soort op een plek arriveert waar hij voorheen niet voorkwam. "Deze bewegingen helpen wetenschappers te voorspellen hoe mariene ecosystemen zich in de toekomst zullen ontwikkelen", legt José A. Cuesta, onderzoeker bij ICMAN, uit.

De gegevens voor deze studie zijn afkomstig uit het proefschrift van Bruno Almón en zijn een samenvoeging van informatie die het team gedurende jaren heeft verzameld, waaronder het nemen van monsters in kustgebieden, tijdens visserijcampagnes en in historische museumcollecties.

«Er valt nog zoveel te ontdekken. "Er zijn weinig onderzochte mariene gebieden en diepzeehabitats, die nauwelijks zijn onderzocht, en het is zeer waarschijnlijk dat daar nog meer onbekende soorten leven," concludeert Almón.