W okresie epok lodowcowych Ocean Arktyczny pozostawał otwarty na życie

Madryt, 4 lipca (EFE).- W przeszłości Arktyka była pokryta warstwą sezonowego lodu morskiego, który podtrzymywał życie nawet w najzimniejszych okresach ostatnich 750 000 lat. Odkrycie pomoże nam zrozumieć, jak ten ocean reagował na zmiany klimatu w przeszłości i jak może to robić w przyszłości.

Przez lata naukowcy spierali się, czy w okresie najzimniejszych epok lodowcowych cały Ocean Arktyczny pokrywała gigantyczna, gruba szelfowa pokrywa lodowa. Jednak nowe badanie podważa tę teorię, ponieważ jego autorzy nie znaleźli żadnych dowodów na obecność ogromnej szelfowej pokrywy lodowej o średnicy około kilometra.

Badanie, którego wyniki opublikowano w piątek w czasopiśmie Science Advances, przeprowadził badacz Jochen Knies z Arktycznego Uniwersytetu Norwegii.

W ramach projektu Into the Blue – i2B (finansowanego przez Europejską Radę ds. Badań Naukowych) zespół badawczy badał rdzenie osadów pobrane z dna morskiego centralnej części mórz nordyckich oraz płaskowyżu Jermak na północ od Svalbardu.

Te rdzenie zawierają maleńkie ślady chemiczne alg, które żyły w oceanie dawno temu. Niektóre z tych alg rosną tylko w otwartej wodzie, podczas gdy inne rozwijają się pod sezonowym lodem morskim, który tworzy się i topi każdego roku.

„Nasze rdzenie osadowe pokazują, że życie morskie było aktywne nawet w najzimniejszych okresach” – mówi Knies, główny autor badania i współkierownik projektu Into The Blue (i2B).

„To mówi nam, że na powierzchni powinno być światło i otwarta woda. Nie byłoby tego widać, gdyby cała Arktyka była pokryta kilometrową warstwą lodu”.

Jednym z kluczowych wskaźników, których szukał zespół, była cząsteczka o nazwie IP25, wytwarzana przez algi żyjące na sezonowym lodzie morskim. Jej regularne występowanie w osadach dowodzi, że lód morski pojawiał się i znikał w zależności od pory roku, a nie pozostawał zamrożony przez cały rok.

Symulacja starożytnych klimatów arktycznych

Aby przetestować swoje ustalenia na podstawie zapisu geologicznego, zespół wykorzystał komputerowy model o wysokiej rozdzielczości, by symulować warunki arktyczne podczas dwóch wyjątkowo zimnych okresów: ostatniego maksimum zlodowacenia, około 21 000 lat temu, oraz głębszego zlodowacenia, około 140 000 lat temu, gdy ogromne pokrywy lodowe pokryły większą część Arktyki.

„Modele potwierdzają to, co znaleźliśmy w osadach” – podkreśla Knies. „Nawet w czasie tych ekstremalnych epok lodowcowych ciepłe wody Atlantyku nadal napływały do ​​arktycznego wlotu. To pomogło zapobiec całkowitemu zamarznięciu niektórych części oceanu”.

Modele pokazały również, że lód nie jest statyczny i zmienia się w zależności od pory roku, tworząc w lodzie otwory, przez które światło może docierać do wody, a życie może rozwijać się dalej.

Badania te nie tylko zmieniają nasze spojrzenie na przeszłość klimatu Arktyki, ale mają również znaczenie dla prognoz klimatycznych.

Zrozumienie, w jaki sposób lód morski i cyrkulacja oceaniczna reagowały na ekstremalne zjawiska klimatyczne w przeszłości, może pomóc w udoskonaleniu modeli prognozujących przyszłe zmiany w ocieplającym się świecie.

„Te rekonstrukcje pomagają nam zrozumieć, co jest możliwe, a co nie, w odniesieniu do dynamiki pokrywy lodowej i oceanów” – mówi Gerrit Lohmann, współautor tego badania i naukowiec z Centrum Badań Polarnych i Morskich im. Helmholtza (AWI).

„Jest to ważne, gdy próbujemy przewidzieć, jak pokrywy lodowe i lód morski mogą zachowywać się w przyszłości”.

Gigantyczna szelf lodowy

Niektórzy naukowcy twierdzą, że cechy dna morskiego Arktyki sugerują, że kiedyś cały ocean pokrywała potężna szelfowa pokrywa lodowa. Jednak nowe badanie oferuje inne wyjaśnienie.

„Możliwe, że w niektórych częściach Arktyki istniały krótkotrwałe szelfy lodowe podczas szczególnie silnych mrozów, ale nie widzimy żadnych dowodów na to, że pojedyncza, masywna szelfowa pokrywała całą Arktykę przez tysiące lat” – podkreśla Knies.

Możliwy wyjątek mógł mieć miejsce około 650 000 lat temu, kiedy aktywność biologiczna w zapisie osadowym drastycznie spadła, ale nawet wtedy dowody wskazują na tymczasowe zdarzenie, a nie na trwałą pokrywę lodową nad Arktyką.